2. Skrzywienie przegrody nosa

3. Stosowanie leków uspokajających i nasennych

4. Niedoczynność tarczycy

5. Otyłość

Czynnikami ryzyka rozwoju zespołu obturacyjnego bezdechu we śnie są: wiek >40. r.ż. u mężczyzn i >50. r.ż. u kobiet, obwód szyi >43 cm u mężczyzn i >40 cm u kobiet, zmiany anatomiczne górnych dróg oddechowych (skrzywienie przegrody nosa, przerost małżowin nosowych i migdałków podniebiennych, długi języczek i długie podniebienie miękkie), zaburzenia rozwojowe żuchwy (mikrognacja i retrognacja), akromegalia, niedoczynność tarczycy, stosowanie leków uspokajających i nasennych, palenie tytoniu oraz spożycie alkoholu (zwłaszcza przed snem). Najważniejszym czynnikiem ryzyka wystąpienia tej choroby jest jednak otyłość. Osoby z nadwagą lub otyłe stanowią około 80% wszystkich chorych z potwierdzonym zespołem obturacyjnego bezdechu we śnie. Szacuje się, że przyrost masy ciała o 10% zwiększa sześciokrotnie ryzyko zachorowania na ten zespół, a obwód szyi przekraczający 48 cm zwiększa ryzyko choroby aż 20 razy.

Konsultacja: prof. dr hab. med. Ryszarda Chazan

6. W autoimmunologicznym zespole niedoczynności wielogruczołowej typu 3 autoimmunologicznej chorobie tarczycy nie towarzyszy:

1. Niedoczynność kory nadnerczy

2. Bielactwo

3. Cukrzyca typu 1

4. Niedokrwistość złośliwa

5. Wszystkie odpowiedzi są prawidłowe

Autoimmunologiczny zespół niedoczynności wielogruczołowej typu 3 (APS-3) charakteryzuje się współwystępowaniem niedoczynności kilku gruczołów wydzielania wewnętrznego bez zaburzeń czynności kory nadnerczy. Prawdopodobnie dziedziczy się w sposób autosomalny dominujący z niepełną penetracją genu i zwykle ujawnia się u osób w średnim wieku. Wyróżnia się trzy podtypy tego zespołu, w których autoimmunologicznej chorobie tarczycy towarzyszą choroby autoimmunologiczne innych narządów: APS 3A – cukrzyca typu 1, APS-3B – niedokrwistość złośliwa i APS-3C – bielactwo lub łysienie plackowate, a także inne narządowo swoiste choroby autoimmunologiczne (np. miastenia, choroba trzewna, hipogonadyzm). W APS-3 mogą również występować: reumatoidalne zapalenie stawów, zespół Sjögrena, sarkoidoza, rakowiak żołądka i upośledzenie czynności zewnątrzwydzielniczej trzustki objawiające się zaburzeniami wchłaniania. Leczenie zespołu polega na substytucji hormonalnej niedoczynności gruczołowych oraz na swoistej terapii innych chorób występujących w jego przebiegu.

Konsultacja: prof. dr hab. med. Wojciech Zgliczyński

7. Wskazania do rozpoczęcia insulinoterapii w cukrzycy typu 2 to:

A. Uzasadnione życzenie pacjenta

B. Poziom HbA_1c >6,5%

C. Świeżo rozpoznana choroba, gdy glikemie wynoszą około 200 mg/dl (11,1 mmol/l), bez współistniejących objawów klinicznych cukrzycy

D. Nietolerancja lub działania niepożądane doustnych leków przeciwcukrzycowych uniemożliwiające dalsze leczenie

E. Ciąża u chorej leczonej lekami doustnymi