Postępowanie

Ogólne zasady planowania terapii łagodzącej duszność w chorobach układów oddechowego i krążenia powinny obejmować kilka podstawowych elementów działania, do których należą:

  • przewlekła tlenoterapia skierowana na łagodzenie duszności i poprawę tolerancji wysiłku (również treningu rehabilitacyjnego)
  • redukcja napędu oddechowego (np. opiaty, hamujące sygnały wzmożonego napędu oddechowego na poziomie świadomości)
  • poprawa wentylacji płuc (np. leki rozkurczające oskrzela)
  • poprawa funkcji mięśni oddechowych (rehabilitacja)
  • łagodzenie afektywnych następstw duszności, takich jak: depresja, lęk oraz stres (antydepresanty, anksjolityki)5.

Wymienione powyżej metody postępowania w stanach duszności mogą się wzajemnie uzupełniać we wspólnym algorytmie leczenia. Podkreślenia wymaga wzmianka o konieczności włączenia tych zasad łagodzenia duszności do całościowego planu leczenia choroby podstawowej układu oddechowego lub układu krążenia w celu uzyskania spójnego i kompleksowego algorytmu postępowania w indywidualnym fenotypie klinicznym schorzenia35.

Podsumowanie

Duszność jest subiektywnym odczuciem braku powietrza lub tchu o różnym natężeniu. Empirycznie można wyróżnić duszność ostrą i przewlekłą, która ma charakter złożony, wielowymiarowy oraz interdyscyplinarny1. Arbitralnie można przyjąć, że duszność utrzymująca się przynajmniej przez miesiąc (4 tygodnie) umożliwia rozpoznanie duszności przewlekłej2. Duszność przewlekła, niewspółmiernie nasilona do skali wysiłku, zawsze jest objawem choroby9.

Patomechanizm duszności pozostaje niejasny mimo postępów badań nad tym zjawiskiem. Duszność pojawia się w sytuacji wzrostu napędu oddechowego w ośrodku oddechowym, co wiąże się ze swoistym zapotrzebowaniem na oddech sygnalizowanym przez receptory czuciowe (chemo-, mechanoreceptory) w kontekście dysfunkcji aparatu wykonawczego (mięśnie oddechowe) niezdolnego do wykonania pracy oddechowej na adekwatnym poziomie skuteczności3.

W 70-90% przypadków duszność wiąże się z chorobą układu oddechowego albo krążenia, w których stanowi czynnik wyniszczający, istotnie zwiększający ryzyko zgonu2. W pozostałym odsetku przypadków duszność przewlekłą obserwuje się w niedokrwistości, w chorobach nerwowo-mięśniowych, w związku z pogorszeniem kondycji na skutek siedzącego trybu życia i w stresie połączonym z niepokojem oraz lękiem w dysfunkcjach oddychania pierwotnych i wtórnych4,9.

Do góry