Czynniki wzrostu

Czynniki wzrostu odgrywają istotną rolę w procesie angiogenezy, migracji i proliferacji komórek oraz stymulacji procesu zapalnego58,59.

W poszukiwaniu możliwości poprawy gojenia ran stóp u chorych na cukrzycę badano między innymi: płytkowy czynnik wzrostu (PDGF – platelet-derived growth factor), czynnik wzrostu śródbłonka naczyniowego (VEGF – vascular endothelial growth factor), fibroblastów (bFGF – basic fibroblast growth factor) oraz nabłonka (EGF – epidermal growth factor).

W przypadku płytkowego czynnika wzrostu autorzy metaanalizy 6 prac wykazali korzystny wpływ na gojenie owrzodzeń stóp u chorych na cukrzycę w porównaniu ze standardowym leczeniem60. Wyniki badań dotyczące efektów stosowania nabłonkowego czynnika wzrostu były zróżnicowane – niektóre wskazywały na poprawę gojenia pod wpływem EGF w porównaniu z placebo61, inne tego nie potwierdzały62. W opublikowanej w 2020 roku metaanalizie 7 randomizowanych badań kontrolnych oceniających wpływ stosowania nabłonkowego czynnika wzrostu na gojenie ran wykazano, że miejscowe podanie EGF sprzyjało gojeniu owrzodzeń w 2-3 stadium klasyfikacji według Wagnera, natomiast aplikacja preparatu do rany poprawiała gojenie bardziej zaawansowanych ran, przy czym obserwowano więcej działań niepożądanych63. Autorzy podkreślili jednak konieczność prowadzenia dalszych badań.

Podobnie w odniesieniu do roli czynnika wzrostu śródbłonka naczyń nie stwierdzono jednoznacznie korzyści z jego zastosowania. W badaniu porównującym czynnik wzrostu fibroblastów z placebo w leczeniu cukrzycowych owrzodzeń stóp również nie wykazano istotnej poprawy gojenia w grupie otrzymującej bFGF64.

Metaanaliza 28 prac oceniających efekty zastosowania 11 różnych czynników wzrostu w leczeniu ran stóp u chorych na cukrzycę pozwoliła wprawdzie na stwierdzenie, że mogą one zwiększać prawdopodobieństwo całkowitego zagojenia owrzodzeń (nie było różnicy w odniesieniu do amputacji), jednak jakość dowodów nie jest satysfakcjonująca, a ponadto wątpliwości może budzić profil bezpieczeństwa takiej terapii65.

Membrany (opatrunki) zawierające leukocyty, płytki krwi oraz włóknik

Te wielowarstwowe opatrunki są wytwarzane „na miejscu” (przy łóżku chorego) z odwirowanej krwi pacjenta. Bardzo dobre randomizowane badanie z grupą kontrolną przeprowadzone w kilku krajach z udziałem 269 pacjentów wykazało istotnie wyższy odsetek zagojonych ran po 20 tygodniach obserwacji w grupie otrzymujących ten produkt w porównaniu ze standardową terapią (odpowiednio 34% i 22%), krótszy był również (o 12 dni) czas do zagojenia owrzodzenia66.

Podsumowanie

Powikłania cukrzycy związane z występowaniem trudno gojących się ran stóp stanowią poważne obciążenie dla opieki zdrowotnej, ale przede wszystkim dla samych pacjentów, którzy amputacji kończyny obawiają się bardziej niż śmierci67.

Ze względu na złożoność samego procesu gojenia i ryzyko wystąpienia zaburzeń praktycznie na każdym etapie wyleczenie rany powstającej w przebiegu zespołu stopy cukrzycowej jest trudne, ale w wielu przypadkach możliwe.

Nieustannie trwają poszukiwania metod i środków, które pozwoliłyby uzyskać lepsze i szybsze efekty terapeutyczne pod postacią zagojenia. Chociaż podstawę zawsze stanowi postępowanie standardowe obejmujące chirurgiczne opracowanie rany, zastosowanie opatrunków dobranych na podstawie oceny wysięku oraz utrzymujących wilgotne środowisko, a także działania mające na celu odciążenie kończyny, poprawę ukrwienia i leczenie infekcji68, to pojawiły się preparaty i metody, które w dobrze przeprowadzonych, randomizowanych badaniach klinicznych wykazały dobrą skuteczność i wpłynęły korzystnie na gojenie owrzodzeń. Należą do nich: opatrunki z oktasiarczanem sacharozy (w leczeniu owrzodzeń neuropatyczno-niedokrwiennych), opatrunki zawierające leukocyty, płytki krwi oraz włóknik, preparaty z łożyska ludzkiego, tlenoterapia miejscowa i systemowa (u pacjentów z niedokrwieniem kończyny i owrzodzeniem, które nie goi się pomimo rewaskularyzacji), jak również terapia podciśnieniem w przypadku ran pooperacyjnych. Znalazły one swoje miejsce w zaleceniach IWGDF z 2019 roku69. Aktualizacja tych zaleceń jest spodziewana w 2023 roku.

Trzeba jednak pamiętać, że w ponad 40% przypadków w ciągu pierwszego roku zwykle występuje nawrót owrzodzenia, często również na kontralateralnej kończynie (tylko 17% ran pojawiło się ponownie w tej samej lokalizacji)70. W związku z tym niezbędne jest właściwe, oparte na dowodach medycznych i systematyczne postępowanie prewencyjne.

Do góry