Mutacje genu FOXC1 powodujące chorobę małych naczyń

Choroba jest wynikiem mutacji de novo lub mutacji dziedzicznej genu FOXC1 na chromosomie 6p2524. Produkt białkowy tego genu odpowiada za prawidłowy rozwój naczyń. Mutacja genu może prowadzić do udarów podkorowych i być przyczyną licznych wad (kręte naczynia siatkówki, zaćma, jaskra, dysgenezja przedniego segmentu oka, wady uzębienia, serca i pępka, zaburzenia słuchu, malformacje w móżdżku)24.

W MR stwierdza się rozlane zmiany istoty białej, zlokalizowane w biegunach przednich płatów skroniowych i torebce zewnętrznej, wodogłowie, heterotopię okołokomorową i malformacje naczyniowe w móżdżku24.

W ramach diagnostyki wykonuje się badania genetyczne, a leczenie jest tylko objawowe.

Choroba moyamoya

Chorobę moyamoya charakteryzuje zwężenie naczyń koła Willisa z powstawaniem bogatego krążenia obocznego w jądrach podstawy. Zwężenia obserwowane są w końcowych odcinkach tętnic szyjnych wewnętrznych, tętnicach środkowych i przednich mózgu. Zmiany najczęściej występują obustronnie. Słowo „moyamoya” oznacza po japońsku mgłę lub dym powstający w czasie palenia papierosów. Nazwa choroby pochodzi od charakterystycznego obrazu angiograficznego krążenia obocznego powstającego w wyniku niedrożności głównych tętnic. Choroba występuje głównie u młodych Azjatów, szczególnie w populacji japońskiej. Częściej dotyka kobiet niż mężczyzn (3:2) i w większości przypadków dotyczy dzieci. Określono dwa piki występowania objawów – między 10 a 14 i około 40 roku życia. Dotychczas opisano rodzinne występowanie choroby w 10% przypadków, z czego 76% dotyczyło rodzeństwa, a 26% rodziców i dzieci.

Choroba najprawdopodobniej dziedziczona jest autosomalnie, ale ma wieloczynnikowe podłoże. Dotychczas określono jej związek z genami: RNF213 (17q25), ACTA2 (10q23), GUCY1A3 (4q32) oraz z locus 8q23 i 3p. Występowanie choroby powiązano również z antygenem HLA-B21 i podwyższonym stężeniem przeciwciał przeciwtarczycowych25,26.

W badaniach histopatologicznych naczyń obserwowane są włóknisto-komórkowe pogrubienie błony wewnętrznej, proliferacja komórek mięśni gładkich, zwiększenie ilości elastyny i gromadzenie lipidów, co prowadzi do zwężenia naczyń i powstawania krążenia obocznego.

Choroba w wieku dziecięcym objawia się głównie nagłymi niedowładami połowiczymi o podłożu niedokrwiennym i napadami padaczkowymi. U dorosłych dominują krwotoki podpajęczynówkowe. Dodatkowo występują epizody przemijającego niedokrwienia mózgu, afazja, bóle i zawroty głowy, ruchy mimowolne oraz zaburzenia poznawcze.

Złotym standardem diagnostyki jest badanie angiograficzne tętnic mózgowia. Widoczne są w nim charakterystyczne „kłęby dymu”, czyli liczne drobne naczynia krążenia obocznego powstające w wyniku niedrożności głównych tętnic. Standardowe badania MR, angio-MR, TK i dopplerowskie USG mogą być pomocne i naprowadzić na rozpoznanie. W badaniach MR i TK widoczne są zmiany niedokrwienne i krwotoczne, również przed objawową fazą choroby27.

W leczeniu stosuje się leki przeciwpłytkowe i rozszerzające naczynia. Podawanie antykoagulantów jest przeciwwskazane ze względu na zwiększenie ryzyka krwawień śródczaszkowych. Podstawą leczenia są chirurgiczne metody rewaskularyzacyjne28.

Podsumowanie

Mikroangiopatie wrodzone, mimo że są rzadkimi chorobami ośrodkowego układu nerwowego, stanowią coraz częściej rozpoznawaną przyczynę objawów naczyniowego uszkodzenia mózgu. Ich patofizjologia jest jeszcze mało poznana (z wyjątkiem zespołu CADASIL). Charakteryzują się typowym fenotypem choroby małych naczyń. Są odpowiedzialne za udary w młodym wieku i wiele przypadków udarów o nieznanej etiologii. Obok incydentów naczyniowych charakterystyczna jest obecność innych objawów neurologicznych: migreny z aurą, padaczki, zaburzeń psychicznych i zaburzeń poznawczych o wczesnym początku. Wiele z tych chorób współistnieje z uszkodzeniami siatkówki, nerek, skóry i mięśni, natomiast brakuje typowych naczyniowych czynników ryzyka, takich jak cukrzyca, nadciśnienie tętnicze, palenie papierosów. Niezmiernie ważny jest wywiad rodzinny w kierunku udarów o wczesnym początku i otępienia. W rozpoznaniu pomocne jest badanie metodą rezonansu magnetycznego, ponieważ w niektórych przypadkach zmiany radiologiczne są bardzo charakterystyczne, w większości jednak konieczne jest badanie genetyczne.

Do góry