Kryteria diagnostyczne

Osoby cierpiące na tę formę zaburzeń odżywiania zaklasyfikowane byłyby dotąd jako cierpiące na zaburzenia odżywiania się, nieokreślone inaczej. W klasyfikacji ICD 10 zaburzenie to nie jest wymienione. W kryteriach wymienione są:

A. Powtarzające się epizody objadania się. Epizod objadania się charakteryzują poniższe dwie cechy:

1. zjadanie w krótkim czasie (np. w ciągu dwóch godzin) ilości jedzenia, która dla większości osób jest zdecydowanie za duża, aby można ją było zjeść w tym czasie i w podobnych okolicznościach,

2. poczucie braku kontroli nad jedzeniem w trakcie epizodu (np. poczucie, że nie można przestać jeść lub zapanować nad ilością i sposobem jedzenia).

B. Epizodom objadania się towarzyszą trzy (lub więcej) z poniższych:

1. jedzenie znacznie szybciej niż normalnie,

2. jedzenie aż do uczucia nieprzyjemnego przesytu,

3. jedzenie dużych ilości pokarmu mimo braku uczucia fizycznego głodu,

4. jedzenie w samotności z powodu zawstydzenia ilością zjadanego pokarmu,

5. uczucie obrzydzenia do siebie, depresji lub silnego poczucia winy po przejedzeniu się.

C. Napadom objadania się towarzyszy znaczne wyczerpanie.

D. Epizody objadania się występują średnio raz na tydzień, przez trzy miesiące (analogicznie jak w kryteriach dla bulimii w DSM V).

E. Napadom objadania się nie towarzyszy regularne stosowanie niewłaściwych zachowań kompensacyjnych (np. przeczyszczania się, głodzenia się, nadmiernych ćwiczeń fizycznych) i nie występują one wyłącznie w przebiegu jadłowstrętu psychicznego lub bulimii.

Ostatnio pojawiło się dużo prac badawczych i klinicznych na temat tej postaci zaburzeń odżywiania. Wynika z nich, że często towarzyszą jej zaburzenia lękowe i zaburzenia nastroju i że występowanie tego zespołu u młodzieży niesie duże ryzyko otyłości w wieku dorosłym.

Z powyższego opisu wynika, że trudno jest jasno określić granice pomiędzy otyłością prostą a tym zespołem, ponieważ brak jest zachowań kompensacyjnych i towarzyszy mu wzrost wagi ciała. Z drugiej strony istnieje też duże podobieństwo do bulimii, od której różni go wymieniony powyżej brak różnych prób redukcji masy ciała oraz do otyłości.

Wykres 1. Patogeneza zaburzeń odżywiania – model wieloczynnikowy wg D. Garnera (1993).

Warto wiedzieć, że otyłość nie została włączona do zaburzeń psychicznych. Twórcy klasyfikacji uznali, że jest ona rezultatem długotrwałego, nadmiernego dostarczania organizmowi energii (kalorii) na niekorzyść jej wydatkowania.

Różne czynniki: