Na tym etapie oczekiwać należy przyrostu wagi i modyfikacji sposobów odżywiania się. Standardowa wartość wzrostu wagi to 0,5 kg tygodniowo, ale może to być więcej, w zależności od stanu pacjentki i jej możliwości psychicznych.

Trzeci etap zwykle dotyczy okresu po wyrównaniu wagi i w największym stopniu jest typową psychoterapią, w czasie której można poruszać znacznie swobodniej problematykę separacji i indywiduacji, seksualności, kobiecości.

To także etap, w którym psychoterapia dotyczy pomocy w zrozumieniu przeżyć pacjentki w chorobie, zniekształceń poznawczych i ich wpływu na zachowanie, wpływów rozwojowych, rodzinnych i kulturowych na zaburzenie jedzenia, postrzegania choroby jako dezadaptacyjnej próby regulowania emocji i radzenia sobie, nauki unikania i minimalizowania ryzyka nawrotu poprzez lepsze radzenie sobie z najistotniejszymi zadaniami rozwojowymi i ważnymi wydarzeniami w przyszłości.

Najlepiej, jeśli w tym i w poprzednim etapie cała rodzina korzysta z terapii rodzin, szczególnie gdy pacjentka jest młoda. Zwykle terapia jadłowstrętu psychicznego trwa dość długo, minimum około roku, czasami jednak dłużej.

Ostatnio pojawiły się doniesienia, potwierdzone doświadczeniem praktycznym, o pozytywnym działaniu małych dawek olanzapiny (5 i mniej mg) w leczeniu pacjentek o bardzo nasilonym „myśleniu anorektycznym”. Jest to jednak wskazanie pozarejestracyjne, ze wszystkimi konsekwencjami tego faktu.

Wskazania do leczenia szpitalnego w anoreksji to:

• bardzo niska masa ciała zagrażająca niestabilnością organizmu; zwykle kryterium jest BMI poniżej 15, ale u bardzo młodych osób lepiej operować siatką centylową,
• szybka i znaczna utrata masy ciała,
• zły stan somatyczny, zwłaszcza bradykardia, spadek ciśnienia krwi lub inne zaburzenia metaboliczne,
• nieskuteczność programu ambulatoryjnego, wyczerpanie się możliwości radzenia sobie rodziny lub jej znaczna dysfunkcyjność; w przypadku pacjentek, których życie jest zagrożone, obowiązuje hospitalizacja wbrew ich zgodzie, zgodnie z przyjętymi ustaleniami prawnymi.

Leczenie bulimii[15]

Cele ogólne:

1. Redukcja lub, jeśli to możliwe, wyeliminowanie napadów objadania się i przeczyszczania.

2. Leczenie somatycznych powikłań bulimii.

3. Wzbudzenie w pacjencie motywacji do uczestniczenia w leczeniu i uczeniu się zdrowego odżywiania się.

4. Edukacja w zakresie zdrowych wzorców jedzenia.

5. Pomoc w zmianie podstawowych dysfunkcjonalnych myśli, przekonań, motywów, konfliktów i uczuć związanych z zaburzeniem jedzenia.

6. Leczenie towarzyszących bulimii zaburzeń psychicznych, takich jak deficyty w regulacji nastroju i impulsywności, samoocena.

7. Zapewnienie współpracy i wsparcia rodziny, dostarczenie rodzinie różnych form pomocy (poradnictwo, terapia), jeśli jest to potrzebne.

8. Zapobieganie nawrotom.

Bazą do osiągnięcia powyższych celów, a jednocześnie pierwszym etapem leczenia, jest normalizacja wzorów odżywiania poprzez wprowadzenie ustrukturyzowanego planu jedzenia jako sposobu zmniejszenia częstości napadów objadania się i wynikających z nich zachowań kompensacyjnych.

Istnieją dane na to, że leki antydepresyjne, zwłaszcza z grupy SSRI, stanowią efektywną komponentę programu terapeutycznego, szczególnie w pierwszym etapie leczenia. Najwięcej dowodów na skuteczność leczenia dotyczy fluoksetyny, mniej sertraliny. Dawki SSRI są wyższe niż w depresji, np. dla fluoksetyny wynoszą 60 mg. Inne leki przeciwdepresyjne podawane są, gdy istnieją wyraźne objawy depresji, towarzyszące bulimii. Pojedyncze kontrolowane badania wskazują na skuteczność leków przeciwpadaczkowych w leczeniu bulimii, np. topiramatu, ale częste działania niepożądane powodują, że powinien on być stosowany dopiero wtedy, kiedy zawiodą leki przeciwdepresyjne. U pacjentów ze współwystępowaniem ChAD i bulimii, lit jako stabilizator nastroju nie jest rekomendowany. Kwas walproinowy i jego pochodne wywołują przyrost masy ciała, tak więc są z trudem akceptowane przez pacjentki.

Większość badań wskazuje na największą skuteczność terapii behawioralno-poznawczej w bulimii; ze względu na znaczne zniekształcenia poznawcze stosowane są jednak także inne rodzaje psychoterapii, np. psychodynamiczna i psychoanalityczna.