Wstęp

Termin padaczka wywodzi się z języka greckiego: „epilepsia” oznacza być atakowanym, drgać.

Padaczka to nawracające drgawkowe lub niedrgawkowe napady występujące wskutek częściowych lub uogólnionych epileptogennych wyładowań w mózgu. Międzynarodowa Liga Przeciwpadaczkowa (ILAE – International League Against Epilepsy) definiuje padaczkę jako przejściowe pojawienie się objawów spowodowane nieprawidłową, nadmierną lub synchroniczną aktywnością neuronów korowych mózgu. Napady padaczkowe występują spontanicznie i najczęściej nie są prowokowane przez bodźce. Padaczka to choroba zarówno przewlekła, jak i nawrotowa, o różnorodnej morfologii napadów. Fisher i wsp. w 2005 r. zdefiniowali padaczkę jako chorobę mózgu, której charakterystyczną cechą jest trwała predyspozycja do powstawania napadów, co skutkuje zmianami w procesach neurobiologicznych, poznawczych oraz psychicznych i socjalnych.

Rozpoznawanie padaczki

Padaczkę rozpoznawano po co najmniej 2 napadach mózgowych, w ostatnich latach uznaje się jednak, że nawet jeden napad u dziecka ze strukturalnym uszkodzeniem mózgu może uzasadniać takie rozpoznanie (padaczka dawniej objawowa, obecnie strukturalno-metaboliczna). Wystąpienie 2 lub więcej napadów w ciągu doby uznaje się dziś za jeden epizod napadowy, choć z badań epidemiologicznych wynika, że ryzyko wystąpienia w późniejszym czasie padaczki jest takie samo jak w przypadku, gdy 2 lub więcej napadów pojawi się w różnych dniach.