Wstęp

Mówiąc o rokowaniu w padaczce, mamy przede wszystkim na myśli ustąpienie napadów padaczkowych, osiąganie przez dziecko prawidłowego rozwoju i uzyskanie remisji po odstawieniu leków przeciwpadaczkowych.

Ustąpienie napadów zależy od prawidłowego rozpoznania padaczki, dokładnego określenia typu napadów i zespołu padaczkowego, wyboru odpowiedniego LPP we właściwej dawce, braku działań niepożądanych. Wpływ na odpowiedź na LPP i występowanie działań niepożądanych ma z kolei farmakogenetyka, czyli osobnicza uroda genetyczna. Właśnie farmakogenetyka warunkuje to, że pacjenci z takim samym rozpoznaniem i leczeni tym samym lekiem odpowiadają na terapię w różny sposób.

Na prawidłowy rozwój dziecka chorego na padaczkę wpływają rozmaite czynniki: przede wszystkim etiologia, zespół padaczkowy, leki, występowanie innych schorzeń (mózgowe porażenie dziecięce, upośledzenie umysłowe), a także postawa rodziców i placówek edukacyjnych. Choroba nie zwalnia z obowiązku edukacji i dziecko w miarę możliwości powinno korzystać z zajęć w grupie rówieśniczej. W uzasadnionych przypadkach konieczne jest nauczanie indywidualne w domu lub w ograniczonym zakresie w szkole.

Uzyskanie remisji po odstawieniu LPP zależy od wieku wystąpienia padaczki, zespołu padaczkowego i typu napadów, etiologii, ciężkości przebiegu padaczki, innych czynników (zapis EEG).

Odpowiedź na leczenie

Rokowanie należy oceniać indywidualnie. Może ono zmieniać się w różnych sytuacjach życiowych, jak zabieg operacyjny, uraz, okres dojrzewania, planowanie ciąży itp.

Większość dzieci z padaczką można podzielić na 4 grupy w zależności od prognozy przebiegu:

• osoby z łagodnymi zespołami (20-30%), np. z padaczką rolandyczną, u których zdarza się samoistna remisja po upływie kilku lat i można uniknąć farmakoterapii
• dzieci chorujące na padaczki farmakowrażliwe (pharmacosensitive), np. padaczkę z napadami nieświadomości, u których łatwo uzyskuje się kontrolę napadów po włączeniu LPP, a remisja następuje po kilku latach (30%)
• chorzy na padaczki farmakozależne, np. młodzieńczą padaczkę miokloniczną, u których uzyskuje się dobrą kontrolę napadów po włączeniu leczenia, ale nie ma spontanicznej remisji (20%). Odstawienie LPP wiąże się z nawrotem napadów
• czwartą grupę stanowią pacjenci z lekooporną padaczką (13-17%) i złym rokowaniem.