Egzamin z interny
 repetytorium nie tylko dla zdających

Pytania i komentarze opracował: lek. Przemysław Życiński

Klinika Chorób Wewnętrznych, Autoimmunologicznych i Metabolicznych, Samodzielny Publiczny Centralny Szpital Kliniczny ŚUM, Katowice

Dobre przygotowanie się do egzaminu specjalizacyjnego z tak obszernego działu medycyny, jakim są choroby wewnętrzne, jest zadaniem trudnym. Na egzaminach zdarzają się pytania dotyczące zagadnień, w przypadku których konieczna jest znajomość najnowszych publikacji, gdyż wiedza podręcznikowa nie daje pewności wyboru prawidłowej odpowiedzi. Ważne jest jednak nie tylko przyswajanie stale aktualizowanej wiedzy, lecz także umiejętność rozwiązywania testów. Chcąc pomóc czytelnikom w dobrym przygotowaniu się do sprawdzianu, co miesiąc publikujemy pytania testowe, których forma jest bardzo zbliżona do pytań egzaminacyjnych. Przy każdym z pytań zamieszczamy konsultowany przez wybitnego specjalistę opis, który powinien pozwolić na znalezienie prawidłowej odpowiedzi. Zagadnienia, do których ułożone są pytania, zostały nadesłane przez czytelników. Propozycje kolejnych tematów, które zdaniem Państwa warto zamieścić w repetytorium, prosimy nadsyłać na adres: repetytorium@medical-tribune.pl

1. Które stwierdzenia dotyczące poporodowego zapalenia tarczycy są prawdziwe?

A. Występuje u ok. 5% kobiet po porodzie

B. Charakteryzuje się znacznym zwiększeniem stężenia przeciwciał przeciwko receptorowi TSH

C. W większości przypadków ma samoograniczający przebieg

D. Cechuje się małą jodochwytnością

E. W fazie nadczynności tarczycy lekami z wyboru są tyreostatyki


Wybierz zestaw prawidłowych odpowiedzi:

1. ABCDE, 2. BCDE, 3. ACD, 4. BE, 5. ABD


Poporodowe zapalenie tarczycy jest zespołem przemijających lub trwałych zaburzeń czynności tarczycy (nadczynności, niedoczynności lub nadczynności i następnie niedoczynności tarczycy) rozwijających się w pierwszym roku po porodzie. Choroba występuje u ok. 5% kobiet po porodzie. Charakteryzuje się na ogół miernie nasilonymi objawami klinicznymi i samoograniczającym przebiegiem, a trwała niedoczynność tarczycy należy do rzadkości. Schorzenie może współwystępować z depresją poporodową. W przebiegu choroby stężenie przeciwciał przeciwko peroksydazie tarczycowej (anty-TPO) jest zwiększone, przeciwciała przeciwko receptorowi TSH (anty-TSHR) nie występują, a jodochwytność tarczycy jest mała (<2%). W poporodowym zapaleniu tarczycy nie ma wskazań do leczenia tyreostatykami. W fazie nadczynności tarczycy lekami z wyboru są β-adrenolityki, a w ciężkich przypadkach stosuje się glikokortykosteroidy. Jeśli po fazie nadczynności tarczycy dojdzie do rozwoju trwałej lub przemijającej niedoczynności gruczołu, należy rozpocząć leczenie substytucyjne preparatami L-tyroksyny.


Konsultacja: prof. dr hab. med. Andrzej Lewiński

2. Które z poniższych cech osobniczych i stanów klinicznych są czynnikami ryzyka żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej?

1. Wiek >40 lat

2. Ciąża i połóg

3. Choroba Leśniowskiego i Crohna

4. Niewydolność serca III i IV klasy NYHA

5. Wszystkie odpowiedzi są prawidłowe


Wszystkie cechy osobnicze i stany kliniczne wymienione w pytaniu są czynnikami ryzyka żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej (ŻChZZ). Wśród innych czynników ryzyka tej choroby należy wymienić: otyłość (BMI >30 kg/m2), ŻChZZ w wywiadzie rodzinnym, długotrwałe unieruchomienie, niedowład kończyn dolnych, nowotwory złośliwe, urazy (zwłaszcza wielonarządowe), przebytą ŻChZZ, trombofilię wrodzoną lub nabytą, sepsę, niewydolność oddechową, obłożną chorobę leczoną zachowawczo, wrzodziejące zapalenie jelita grubego, zespoły mieloproliferacyjne, zespół nerczycowy, nocną napadową hemoglobinurię, ucisk na naczynia żylne (np. przez guz czy krwiak), długotrwały lot samolotem oraz żylaki kończyn dolnych. Rozwojowi żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej sprzyjają również niektóre interwencje diagnostyczne, lecznicze i profilaktyczne, takie jak: duże zabiegi operacyjne (zwłaszcza w obrębie jamy brzusznej, miednicy i kończyn dolnych), obecność cewnika w dużych żyłach, stosowanie doustnych środków antykoncepcyjnych, hormonalnej terapii zastępczej lub selektywnych modulatorów receptora estrogenowego, stosowanie leków stymulujących erytropoezę oraz leczenie przeciwnowotworowe (chemioterapia, leczenie hormonalne i stosowanie inhibitorów angiogenezy).


Konsultacja: prof. dr hab. med. Tomasz Pasierski

Do góry