Dobór pacjentów do ablacji

Zabiegi, których celem jest utrzymanie rytmu zatokowego, należy rozważać u chorych z objawami, które nie ustąpiły po terapii ukierunkowanej na kontrolowanie częstości rytmu komór. Przy co najmniej jednym niepowodzeniu terapii lekami antyarytmicznymi (nietolerancja lub nieskuteczność) zwykle zaleca się ablację. Idealnym pacjentem do takiego zabiegu jest osoba z napadowym migotaniem przedsionków, młoda, bez chorób współistniejących i bez zmian anatomicznych w sercu. Współczynnik powodzenia ablacji u takich chorych jest znacznie wyższy niż w przypadku chorych z utrwalonym migotaniem i zmianami anatomicznymi w sercu. W migotaniu napadowym, jeśli monitorowanie wykazało powtarzalne wzbudzanie migotania przez jeden przedwczesny skurcz, skuteczność izolacji żył płucnych najprawdopodobniej jest bardzo duża.

Potrzebne są dalsze badania oceniające odległe efekty ablacji. Prowadzone obecnie badanie Radiofrequency Ablation for Atrial Fibrillation (RAAFT) pozwoli lepiej oszacować odsetek późnych nawrotów migotania przedsionków.127 W najbliższych latach uda się też zapewne lepiej ustalić wpływ ablacji na wskaźniki umieralności, jakość życia i koszty opieki medycznej. Trwające obecnie badanie pilotażowe Ablation vs Drug Therapy for Atrial Fibrillation (CABANA) będzie kontynuowane pod tą samą nazwą, a jego celem będzie ocena umieralności. Badanie obejmie 3000 pacjentów, dwie grupy liczące po 1500 chorych >65. r.ż. i <65. r.ż., ale z dodatkowymi czynnikami ryzyka udaru mózgu, zostaną przydzielone losowo bądź do leczenia farmakologicznego, bądź też do zabiegu ablacji. Potrzeba będzie prawdopodobnie aż sześciu lat, by móc zanalizować końcowe dane z tego badania, ale powinno ono dostarczyć ważnych informacji na temat skuteczności, bezpieczeństwa i odległych skutków stosowanych obecnie zabiegów ablacyjnych.

Podsumowanie

Migotanie przedsionków jest najczęściej spotykaną arytmią w praktyce klinicznej, dlatego też wszyscy lekarze powinni się zapoznać z właściwymi metodami jego leczenia. W ostatnim dziesięcioleciu nastąpiły istotne zmiany w leczeniu objawowego migotania przedsionków. Coraz większą rolę zaczęły odgrywać inwazyjne metody terapii, czyli ablacja. Artykuł powinien pomóc lekarzom innych specjalności niż kardiologia w ustaleniu, u których pacjentów nowe metody lecznicze będą skuteczne, oraz w zrozumieniu podstaw, technik i ograniczeń ablacji, a także informacji dotyczących współczynnika powodzenia, gdyż są one niezbędne do odpowiedniego prowadzenia pacjentów z migotaniem przedsionków.

Do góry