Podsumowanie

Bakteryjne schorzenia narządu wzroku są jedną z najczęstszych przyczyn zakażeń powierzchni oka i wewnątrzgałkowych. Zbyt późno rozpoznane, zwłaszcza te o charakterze przewlekłym, i niewłaściwie leczone mogą być powdem nieodwracalnego uszkodzenia wzroku, a nawet zagrażać życiu pacjenta.

Najczęstszymi przyczynami niepowodzeń farmakoterapii w tych przypadkach są: wybór niewłaściwego antybiotyku, który nie obejmuje swoim działaniem pełnego zakresu drobnoustrojów wywołujących zakażenie, stosowanie w ostrej fazie zakażenia za małej dawki leku (zbyt rzadkie, nieregularne aplikacje leku do worka spojówkowego) oraz za długi czas stosowania antybiotyku. Należy także podkreślić, że zarówno leki stosowane miejscowo do worka spojówkowego, jak i podawane systemowo nie osiągają optymalnego stężenia terapeutycznego w komorze ciała szklistego i tylnym biegunie oka. W pierwszym przypadku leki docierają tylko do poziomu ciała rzęskowego, w drugim natomiast wewnętrzna i zewnętrzna bariera krew–siatkówka osłabia penetrację leku do wnętrza gałki ocznej. Dlatego też coraz większe znaczenie w leczeniu zakażeń wewnątrzgałkowych mają okołogałkowe oraz doszklistkowe wstrzyknięcia antybiotyku, pozwalające na zdeponowanie leku bezpośrednio w miejscu toczącej się patologii.

Charakterystykę antybiotyków najczęściej stosowanych w stanach zapalnych powierzchni oka przedstawiono w tabeli 5.

Do góry