III AIDS – zespół nabytego niedoboru odporności.

Faza I

Objawy ostrej choroby retrowirusowej występują u 40-90% pacjentów po 2-6 tygodniach od ekspozycji, jednak ze względu na ich niską specyficzność tylko około 1% lekarzy wiąże je z wczesnym zakażeniem HIV. Do najczęstszych objawów należą:

• gorączka (80-90%)

• zmęczenie (70-90%)

• zapalenie gardła (50-70%)

• utrata masy ciała (50%)

• nocne poty (50%)

• limfadenopatia (40-70%)

• artralgia lub mialgia (50-70%)

• wysypka (40-80%)

• nudności, wymioty, biegunka (50%).

Wysypka ma charakter plamisto-grudkowy i zwykle obejmuje tułów. W przypadku różnicowania wysypek o nieznanej etiologii należy wykluczyć ostrą chorobę retrowirusową, wykonując test IV generacji i biorąc pod uwagę konieczność powtórzenia go po kilku tygodniach w uzasadnionych przypadkach (ryzykowne zachowania w wywiadzie). Test IV generacji wykrywa antygen p24 po 2-3 tygodniach od zakażenia, a przeciwciała anty-HIV po 4-12 tygodniach. W trakcie ostrej choroby retrowirusowej w badaniach laboratoryjnych obserwuje się:

• małopłytkowość

• niedokrwistość

• wzrost aktywności aminotransferaz

• wysokie wartości OB.

Objawy ostrej choroby retrowirusowej ustępują samoistnie najczęściej po mniej więcej 2 tygodniach. Okres ten charakteryzuje się obecnością wysokiej wiremii HIV we krwi i płynach ustrojowych. Liczba kopii HIV RNA może sięgać kilku milionów w 1 ml krwi. Podobna lub wyższa wiremia pojawia się w okresie AIDS.

Faza II

Okres bezobjawowy to, pod względem epidemiologicznym, czas nieświadomego zakażania. Pod koniec tego okresu mogą pojawić się choroby wskazujące na obniżenie odporności komórkowej związane ze spadkiem liczby limfocytów T CD-4 niszczonych przez HIV. Należą do nich: