Wytyczne JTFPP i CPG:AS zawierają bardzo ogólne strategie postępowania w przypadku przewlekłego rhinosinusitis, bez uwzględnienia jego podtypów, tj. przewlekłego rhinosinusitis z polipowatością nosa lub bez niej czy alergicznego grzybiczego rhinosinusitis. W dokumencie RI nie zamieszczono swoistych zaleceń.

Wytyczne JTFPP6 wskazują, że rola leków przeciwbakteryjnych w przewlekłym rhinosinusitis jest kontrowersyjna, ale leki te mogą być niezbędne w przypadku wystąpienia zaostrzeń. Sugeruje się, że stosowane donosowo glikokortykosteroidy przynoszą umiarkowaną korzyść jako terapia wspomagająca leczenie przeciwbakteryjne w przebiegu nawrotu ostrego lub przewlekłego rhinosinusitis. Według zaleceń JTFPP leki przeciwhistaminowe mogą mieć znaczenie w leczeniu przewlekłego rhinosinusitis, kiedy występuje również alergiczne zapalenie błony śluzowej nosa, ponieważ zapalenie alergiczne i zapalenie przewlekłe mają podobne objawy, a zapalenie alergiczne predysponuje do rozwoju zapalenia przewlekłego. (patrz „Alergia i badania immunologiczne”, gdzie przedstawiono potwierdzające dowody na wzajemne relacje między zapaleniem alergicznym a zapaleniem przewlekłym). Autorzy zaleceń przyznają, że zarówno w ostrym, jak i przewlekłym rhinosinusitis często stosowane są miejscowo i ogólnie leki obkurczające naczynia, jednak mamy za mało badań, aby określić ich przydatność w tych wskazaniach. Wspominają również, że nie zostało dobrze udowodnione znaczenie leków przeciwgrzybiczych w przewlekłym rhinosinusitis.

W wytycznych CPG:AS7 nie przedstawiono żadnych specjalnych zaleceń dotyczących leczenia przewlekłego rhinosinusitis, rekomenduje się zmniejszenie nasilenia objawów i zapobieganie zaostrzeniom poprzez skupienie się na działaniach zapobiegawczych, np. płukaniu nosa roztworem NaCl, leczeniu chorób współwystępujących (np. choroby refluksowej przełyku) oraz zachowaniu higieny rąk, aby zapobiec ostremu wirusowemu zapaleniu błony śluzowej nosa i zatok przynosowych. Zaleca się także, aby oceniać osoby z przewlekłym zapaleniem błony śluzowej nosa i zatok przynosowych w kierunku występowania innych stanów chorobowych, które mogą komplikować leczenie choroby podstawowej (np. alergicznego zapalenia błony śluzowej nosa, mukowiscydozy, niedoborów odporności, dyskinezy rzęsek czy wad anatomicznych).

Dalsze badania

Do rozwiązania pozostaje wiele kwestii w zakresie leczenia rhinosinusitis, w szczególności przewlekłego. Od czasu opublikowania ostatnich zaleceń ogłoszono wiele prac poświęconych przewlekłemu rhinosinusitis. Do obiecujących badań należą te, które oceniały znaczenie bakteryjnego biofilmu, nadwrażliwości immunologicznej na grzyby kolonizujące błony śluzowe oraz wady wrodzonej odporności, przyczyniające się do wystąpienia lub utrzymywania się przewlekłego stanu zapalnego.

Przeprowadzono ostatnio wiele badań dotyczących pacjentów z przewlekłym zapaleniem błony śluzowej nosa i zatok przynosowych.165 Oceniano stosowanie miejscowo leków przeciwbakteryjnych i przeciwgrzybiczych, doustnie glikokortykosteroidów, humanizowanego przeciwciała monoklonalnego IgG1 (omalizumab), nowego antagonisty receptora leukotrienowego (pranlukast) oraz probiotyków, a także płukania zatoki szczękowej lub aerozoli do nosa.165 Nie ma jednak porozumienia w sprawie podziału przewlekłego zapalenia błony śluzowej nosa i zatok przynosowych na podtypy, czego przejawem jest wiele różnych definicji proponowanych w wytycznych. Stanowi to przeszkodę w projektowaniu badań oraz wyciąganiu wniosków. Dokument RI9 dokładnie przedstawia plan badań dla poszczególnych podtypów przewlekłego zapalenia błony śluzowej nosa i zatok przynosowych oraz swoistych sposobów leczenia (np. przeciw drobnoustrojom v. przeciwzapalne). Te zalecenia mogą być wykorzystane przy projektowaniu dalszych badań, które mają ocenić właściwe postępowanie terapeutyczne w przypadku różnych patologii prowadzących do przewlekłego zapalenia błony śluzowej nosa i zatok przynosowych. Poza inicjatywą RI, również FDA opublikowała w 2006 r. dokument z zaleceniami dotyczącymi badań klinicznych nad zastosowaniem leków innych niż przeciwbakteryjne w przewlekłym zapaleniu błony śluzowej nosa i zatok przynosowych.84 Jest nadzieja, że dzięki temu nastąpi postęp w zakresie badań klinicznych, ponieważ firmy farmaceutyczne i biotechnologiczne zwracają uwagę na brak konsensusu dotyczącego definicji i sposobu planowania badań dotyczących przewlekłego rhinosinusitis jako głównej przeszkody w pracach nad nowymi lekami. Mimo że postęp był powolny, zespoły ekspertów wykazują dużą motywację. Poza tym zauważalny jest już niewielki wzrost finansowania badań nad przewlekłym zapaleniem błony śluzowej nosa i zatok przynosowych przez Narodowe Instytuty Zdrowia.165

Wnioski

Obowiązujące wytyczne oparte na faktach są zgodne w kwestii rozpoznawania i leczenia ostrego zapalenia błony śluzowej nosa i zatok przynosowych. W badaniach klinicznych dowiedziono skuteczności stosowanych donosowo glikokortykosteroidów i w czterech dokumentach zawierających zalecenia oparte na dowodach naukowych (EP3OS, JTFPP, CPG:AS i BSACI) rekomenduje się ich stosowanie w ostrym zapaleniu błony śluzowej nosa i zatok przynosowych; zaleca się również stosowanie leczenia przeciwbakteryjnego u pacjentów z ostrym zapaleniem o ciężkim przebiegu. Zagadnieniem budzącym duże obawy – i wytyczne są co do tego zgodne – jest bardzo częste przepisywanie leków przeciwbakteryjnych w przypadku ostrego rhinosinusitis, które przeważnie ma etiologię wirusową i ustępuje samoistnie. Chociaż autorzy wszystkich wytycznych zwracają uwagę na ciężkość objawów jako na czynnik decydujący o wdrożeniu leczenia przeciwbakteryjnego, to jednak do oceny ich nasilenia stosują różne narzędzia: EP3OS, BSACI i RI wizualną skalę analogową, CPG:AS różne inne skale, zaś wytyczne JTFPP obecność lub brak swoistych objawów (np. gorączka, ropna wydzielina z nosa, ból lub tkliwość twarzy i obrzęk okolicy oczodołowej). Lekarze otrzymują rozbieżne wytyczne i muszą opierać się na własnej ocenie i doświadczeniu.

Konsensusy i wytyczne oparte na dowodach naukowych dotyczące przewlekłego rhinosinusitis są mniej ze sobą zgodne, być może z powodu dużej heterogeniczności tej choroby oraz niewielkiej liczby badań klinicznych. Nie osiągnięto porozumienia co do leczenia przewlekłego rhinosinusitis. Zalecenia EP3OS (a później BSACI) dotyczące farmakologicznego leczenia przewlekłego zapalenia błony śluzowej nosa i zatok przynosowych wypełniają lukę w piśmiennictwie, lecz czasami brak w nich rzetelnych dowodów (np. dotyczących długotrwałego zastosowania makrolidów). Przeprowadzono niewiele badań, w których porównywano leczenie przewlekłego rhinosinusitis z polipowatością nosa, przewlekłego rhinosinusitis bez polipowatości oraz alergicznego grzybiczego rhinosinusitis jako oddzielnych jednostek, mimo że istniała duża potrzeba wykonywania tych badań.9 Wytyczne różnią się również pod względem zaleceń dotyczących leczenia chirurgicznego, przy czym CPG:AS nie zawiera żadnych rekomendacji na ten temat. Pozostaje wiele pytań dotyczących optymalnego doboru pacjentów do operacji i wyboru rodzaju zabiegu. Niemniej publikacja w okresie ostatnich 6 lat 5 dokumentów stanowiących konsensus jest bardzo dobrym znakiem; dokonał się znaczący postęp w kwestii uzgodnienia definicji choroby i podstawowych badań w przewlekłym rhinosinusitis. Szczegółowa klasyfikacja podtypów przewlekłego zapalenia błony śluzowej nosa i zatok przynosowych oraz metody diagnostyczne zaproponowane przez RI mogą być w tym bardzo przydatne. Nadal problem stanowi brak dowodów klasy I w zakresie leczenia przewlekłego rhinosinusitis oraz brak zrozumienia patofizjologii tej choroby. Przyszłe badania kliniczne powinny pomóc ustalić odpowiednie strategie diagnostyczne umożliwiające identyfikację czynników patogenetycznych (np. alergicznych, zakaźnych, grzybiczych) i ustalić, jaki rodzaj leczenia będzie najskuteczniejszy w przypadku każdego z nich. Uznajemy wykonywanie testów alergicznych (jak zalecają wytyczne JTFPP, EP3OS i BSACI) za przydatne badania u pacjentów z długotrwałymi lub nawracającymi objawami, w szczególności gdy objawów tych nie udaje się kontrolować stosowanym miejscowo roztworem NaCl czy glikokortykosteroidami donosowymi. Takie testy najprawdopodobniej będą przydatne w przyszłych strategiach leczenia, które są ściślej nakierowane na przyczyny choroby. Istnieje nadzieja, że następne wspólne wytyczne zostaną stworzone w oparciu o znacznie większą wiedzę, co pozwoli udoskonalić zalecenia, a w efekcie poprawić wyniki leczenia.

 

Dziękujemy Karlowi Torbeyowi, MD, i Robowi Cooverowi, MPH, z AdelphiEden Health Communications za pomoc w przygotowaniu manuskryptu. Tę pomoc sfinansowała firma Schering Corp, obecnie Merck & Co.

 

Oświadczenie

Dr Meltzer otrzymał dotację na badania naukowe z firm Alcon, Alexza Pharmaceuticals, Amgen, Antigen Labs, Apotex, Astellas, AstraZeneca, Boehringer Ingelheim, Forest, GlaxoSmithKline, Johnson & Johnson, MAP, MEDA, Medimmune, Merck, Novartis, Procter & Gamble, Schering-Plough, Sepracor, Teva i UCB. Pracował jako konsultant/wykładowca dla firm Alcon, Alexza Pharmaceuticals, Amgen, AstraZeneca, Boehringer Ingelheim, Capnia, Dainippon Sumitomo, Dey, GlaxoSmithKline, ISTA, Johnson & Johnson, Kalypsys, MAP, Meda, Merck, Sandoz, Sanofi-Aventis, Schering-Plough, Sepracor, SRxA, Stallergenes, Teva, VentiRx, Wockhardt, i Wyeth. Dr Hamilos otrzymał honorarium z UpToDate i Informa. Pomoc redakcyjna dla dostarczonego do publikacji artykułu została sfinansowana przez Schering Corp, obecnie Merck & Co.

 

 

Do góry