Techniki laserowe

Techniki laserowe są alternatywą dla klasycznej TURP, korzystną z uwagi na:

• skrócenie czasu pobytu w szpitalu i powrót do codziennej aktywności
• zminimalizowanie krwawienia dzięki doskonałej koagulacji
• krótki czas utrzymywania cewnika w pęcherzu moczowym
• zapobieganie występowaniu zespołu poresekcyjnego ze względu na pracę w środowisku fizjologicznego roztworu soli.

Działanie laserów na tkanki polega na:

• koagulacji
• waporyzacji, czyli odparowaniu tkanki stercza
• resekcji
• enukleacji.

Uzyskanie materiału tkankowego do badania histopatologicznego jest możliwe jedynie dzięki zastosowaniu resekcji lub enukleacji.

W leczeniu chorych z objawami przeszkody podpęcherzowej w przebiegu BPH wykorzystuje się następujące rodzaje laserów:

• neodymowo-yagowy (Nd:YAG)
• holmowy (Ho:YAG)
• potasowo-tytanowo-fosforanowy (KTP:YAG), tzw. laser zielony
• diodowy.

Zabiegi wykonywane za pomocą lasera u chorych na BPH to:

• laserowa przezcewkowa ablacja gruczołu krokowego (VLAP – visual laser ablation of the prostate)
• laserowa śródmiąższowa koagulacja gruczołu krokowego (ILC – interstitial laser coagulation)
• fotoselektywna waporyzacja gruczołu krokowego (PVP – photoselective vaporization of the prostate)
• nacięcie szyi pęcherza moczowego laserem holmowym (HoBNI – holmium laser bladder neck incision)
• ablacja gruczołu krokowego laserem holmowym (HoLAP – holmium laser ablation of the prostate)
• resekcja gruczołu krokowego laserem holmowym (HoLRP – holmium laser resection of the prostate)
• enukleacja gruczołu krokowego laserem holmowym (HoLEP – holmium laser enucleation of the prostate).

Wyniki operacji laserowych są porównywalne z uzyskiwanymi po TURP lub adenomektomii, a niekiedy nawet lepsze. Techniki laserowe, zwłaszcza zastosowanie KTP o dużej mocy lub PVP, są bardzo korzystną alternatywą dla TURP, zwłaszcza u chorych z gruczołem krokowym o dużej objętości lub przyjmujących leki przeciwkrzepliwe.

Metody minimalnie inwazyjne

Wielu chorych wymagających leczenia chirurgicznego z powodu BPH to mężczyźni w wieku podeszłym, obciążeni chorobami innych układów i narządów. Poddanie ich operacji i niezbędnemu znieczuleniu stwarza poważny problem. Dlatego przywiązuje się dużą wagę do opracowania minimalnie inwazyjnych metod leczenia, które można przeprowadzić w znieczuleniu miejscowym.

Przezcewkowa termoterapia mikrofalowa (TUMT)

Przezcewkowa termoterapia mikrofalowa (TUMT – transurethral microwave therapy) jest przydatną metodą u chorych z umiarkowanie nasilonymi objawami ze strony dolnych dróg moczowych i gruczołem krokowym niedużym lub średniej wielkości, którzy chcą uniknąć bardziej agresywnego leczenia zabiegowego lub byłoby ono dla nich zbyt dużym obciążeniem.

Mikrofale uwalniane za pomocą anteny połączonej ze specjalnym cewnikiem zwiększają temperaturę w tkance do >45°C, co powoduje:

• martwicę koagulacyjną tkanki
• uszkodzenie unerwienia α-adrenergicznego, a dzięki temu zmniejszenie napięcia mięśni gładkich cewki sterczowej
• apoptozę komórek stercza.

Zabieg jest dobrze tolerowany przez chorych, a jego wyniki są porównywalne z uzyskiwanymi po TURP; powoduje też mniej powikłań niż TURP. Trzeba jednak dodać, że w ciągu 5-letniej obserwacji odsetek chorych wymagających powtórzenia leczenia jest większy niż po klasycznej elektroresekcji.

Przezcewkowa ablacja igłowa (TUNA)

Najlepszymi kandydatami do zastosowania przezcewkowej ablacji igłowej (TUNA – transurethral needle ablation) są mężczyźni stosunkowo młodzi, aktywni, dla których ważne jest zachowanie sprawności seksualnej, metoda stwarza bowiem mniejsze ryzyko wystąpienia wytrysku wstecznego nasienia. Dłuższe obserwacje chorych poddanych temu zabiegowi wykazały, że wielkość ani kształt gruczołu krokowego nie wpływały na wyniki leczenia. Nie jest on jednak zalecany u osób z metalowymi protezami w obrębie miednicy ani z rozrusznikiem serca.