• szumem usznym

• zawrotami głowy

• upośledzeniem słuchu typu odbiorczego z występującą fluktuacją po każdym napadzie.

Po każdym napadzie słuch nie powraca do stanu wyjściowego, lecz jego upośledzenie się pogłębia. W częstości napadów nie ma regularności, pojawiają się nagle, czasem z aurą słuchową lub wzrokową, i trwają różnie długo, od kilku minut do nawet kilku godzin.

Nieznana etiologia choroby utrudnia także rozpoznanie, które może postawić z dużym prawdopodobieństwem jedynie otolaryngolog dysponujący zestawem koniecznych testów audiologicznych, pozwalających określić odbiorczy charakter uszkodzenia słuchu oraz mający możliwość wykonania zapisu oczopląsu i różnorodnych testów prowokacyjnych.

Leczenie choroby Ménière’a jest objawowe. Zawsze wdraża się je po konsultacji z laryngologiem oraz wg specjalistycznych zaleceń. Postępowanie doraźne obejmuje: ograniczenie podawania płynów i soli, zaprzestanie palenia papierosów.

Podczas napadu leczenie ma na celu wyeliminowanie objawów wegetatywnych (nudności i wymiotów), złagodzenie i osłabienie zawrotów głowy. Zaleca się także leżenie w łóżku, pozajelitowe podawanie płynów, zwłaszcza przy intensywnych wymiotach, leków moczopędnych, rozszerzających naczynia, uspokajających bądź psychotropowych^14-16.

W przypadku niepowodzenia leczenia farmakologicznego lub terapią ciśnieniową zaleca się niszczenie przedsionka lekami ototoksycznymi lub metodami operacyjnymi. Leki ototoksyczne (gentamycynę do jamy bębenkowej) stosuje się w zaawansowanym stadium choroby z częstymi zawrotami głowy i znacznym uszkodzeniem słuchu.

Selektywne przecięcie gałęzi przedsionkowej nerwu VIII proponuje się chorym w dobrym stanie ogólnym i w przypadku niepowodzenia leczenia zachowawczego lub drenażu worka śródchłonki.

Łagodne napadowe położeniowe zawroty głowy

Łagodne napadowe położeniowe zawroty głowy (ŁNPZG) to jedne z najczęstszych zawrotów głowy pochodzenia obwodowego, nie zawsze są jednak właściwie rozpoznawane¹⁷. Częstość występowania określa się na 10,7-64 przypadki na 100 tys. osób w ciągu roku. ŁNPZG są spowodowane uwolnieniem się i swobodnym przesuwaniem się kamyczków (otolitów) w obrębie kanałów półkolistych ucha wewnętrznego, odpowiednio:

• w kanale półkolistym tylnym – w 60-70% przypadków

• w kanale półkolistym bocznym – w 5-30% przypadków

• w kanale półkolistym przednim – w 2% przypadków.

ŁNPZG mogą mieć charakter zawrotów układowych lub nieukładowych. Za ich przyczynę uznaje się:

• urazy

• zapalenie nerwu przedsionkowego

• chorobę Ménière’a

• migrenowe bóle głowy

• nagłą głuchotę