Wstęp

Definicja, częstość występowania, etiologia

Krwotok podpajęczynówkowy jest to patologiczne wynaczynienie krwi do okołomózgowych przestrzeni płynowych znajdujących się między oponą miękką a pajęczą.

Zapadalność wynosi od 2 do 23 przypadków na 100 tys. osób rocznie i rośnie wraz z wiekiem, osiągając szczyt zachorowań pomiędzy 40 a 60 r.ż. Krwotok podpajęczynówkowy stanowi od 2 do 7% wszystkich udarów mózgu. Śmiertelność wynosi średnio ok. 50%.

Najczęstsze bezpośrednie przyczyny i czynniki ryzyka krwotoku podpajęczynówkowego opisano w tabeli 1.

Obraz kliniczny

Krwotok podpajęczynówkowy zazwyczaj zaczyna się gwałtownie, a objawy rozwijają się w ciągu kilku sekund lub minut. Objawy kliniczne przedstawiono w tabeli 2.

Stan pacjenta należy ocenić w zwalidowanej skali, na podstawie której można oszacować rokowanie. Do najczęściej stosowanych należą skala Hunta-Hessa, skala Światowej Federacji Towarzystw Neurochirurgicznych (WFNS – World Federation of Neurosurgical Societies) i skala PAASH (Prognosis on Admission of Aneurysmal Subarachnoid Haemorrhage) (tab. 3).

Powikłania krwotoku podpajęczynówkowego z pękniętego tętniaka workowatego możemy podzielić na neurologiczne i nieneurologiczne (tab. 4).

Rozpoznanie

Rozpoznanie wstępne ustala się na podstawie objawów klinicznych opisanych powyżej.

Badanie radiologiczne ogólne

Kluczowe dla ustalenia rozpoznania krwotoku podpajęczynówkowego jest wykonanie tomografii komputerowej (TK) bez środka cieniującego. Ilość wynaczynionej krwi ma znaczenie prognostyczne i dlatego należy ją ocenić w zwalidowanej skali. Najpowszechni...