Wstęp

Przekazanie niepomyślnej informacji to jedno z najtrudniejszych zadań, przed jakimi staje lekarz wykonujący swoją pracę. Sposób przekazywania złej wiadomości, zwłaszcza informacji o śmierci dziecka, w równym stopniu jak sposób leczenia świadczy o empatycznym i profesjonalnym podejściu lekarza do pacjenta. Jest to trudne zadanie i trzeba być do jego wykonania odpowiednio przygotowanym. Zgodnie z etycznymi zasadami dobrej praktyki lekarskiej lekarz zawsze powinien kierować się kompetencją, życzliwością, rzetelnością, taktem i delikatnością. Oznacza to, że działanie lekarza przy przekazywaniu wiadomości o śmierci noworodka, jak w każdym innym aspekcie jego pracy, musi mieć szeroki wymiar i obejmować nie tylko wiedzę i doświadczenie, ale także intuicję i inteligencję, domyślność, wnikliwość i współodczuwanie. Do roli społecznej, jaką pełnimy, będąc lekarzami, przypisana jest odpowiedzialność. Ponosimy odpowiedzialność nie tylko za wykonanie zadań, w których jesteśmy kompetentni (leczenie pacjenta), ale także zadań, w których nikt kompetentny do końca nie jest, np. za jakość i okoliczności przekazania wiadomości o śmierci dziecka.

Ważne: Jeżeli istnieje taka możliwość (umiera niedojrzały lub chory noworodek leczony w szpitalu, a rodzice są obecni na oddziale lub w pobliżu oddziału), należy zaproponować im, żeby towarzyszyli swojemu dziecku w śmierci.