Wstęp

Definicja

Obrzęk płuc jest postacią ostrej lewokomorowej niewydolności serca. Powoduje go wzrost ciśnienia hydrostatycznego w żyłach i kapilarach płucnych, które przekracza wartość ciśnienia osmotycznego. Podczas obrzęku płuc dochodzi do znacznego zmniejszenia ich podatności, co prowadzi do ograniczenia wentylacji i w efekcie upośledzenia dyfuzji, która z kolei ogranicza wymianę gazową. Wyróżnia się dwie fazy obrzęku płuc:

• I faza (śródmiąższowy obrzęk płuc) – przemieszczanie się płynu z włośniczek do tkanki śródmiąższowej
• II faza (pęcherzykowy obrzęk płuc) – przesiąkanie płynu do pęcherzyków płucnych. Płyn wypełniający pęcherzyki ulega spienieniu wskutek ruchów oddechowych, co prowadzi do niedrożności małych oskrzelików i dodatkowo zaburza wymianę gazową.

Przyczyny kardiogennego obrzęku płuc

• Niewydolność lewokomorowa serca:

– zawał mięśnia sercowego z uniesieniem ST lub bez uniesienia ST, ostry zespół wieńcowy

– nasilenie przewlekłej niewydolności serca:

• pozawałowe
• kardiomiopatia rozstrzeniowa
• zdekompensowane zwężenie zastawki aortalnej, niedomykalność mitralna