Wstęp

Definicje, epidemiologia

Definicje. Zespół ostrej niewydolności oddechowej (ARDS – acute respiratory distress syndrome) jest formą ostrej niewydolności oddechowej spełniającą trzy kryteria.

1. Wskaźnik oksygenacji (PaO₂/FiO₂) ≤200 mmHg.

2. Obecność obustronnych zmian miąższowych w płucach odpowiadających niekardiogennemu obrzękowi płuc.

3. Brak objawów podwyższonego ciśnienia w lewym przedsionku (ciśnienie zaklinowania w naczyniach włosowatych płuc ≤18 mmHg).

Ostre uszkodzenie płuc (ALI – acute lung injury) rozpoznawane jest, jeżeli PaO₂/FiO₂ wynosi ≤300 mmHg i chory spełnia kryteria 2 i 3.

Epidemiologia. Dokładna częstość występowania zespołu ostrej niewydolności oddechowej i ostrego uszkodzenia płuc jest trudna do ustalenia. Wynika to przede wszystkim z dużych różnic we wcześniejszych definicjach oraz rozbieżności w metodyce prowadzonych badań. Ocenia się, że ostre uszkodzenie płuc występuje z częstością 20-50/100 tys., a zespół ostrej niewydolności oddechowej 3-8/100 tys. Kryteria rozpoznania zespołu ostrej niewydolności oddechowej może spełniać nawet 10% chorych leczonych na oddziałach intensywnej opieki medycznej.

Czynniki ryzyka

Lista czynników ryzyka rozwoju zespołu ostrej niewydolności oddechowej lub ostrego uszkodzenia płuc jest bardzo zróżnicowana, dlatego dla uproszczenia zostały one podzielone na:

• bezpośrednio uszkadzające płuca:

– zapalenie płuc

– aspiracja treści żołądkowej, zachłyśnięcie

– uraz płuca

– inhalacja substancji toksycznych lub dymów