Hiperkaliemia

Wstęp

Definicja. Za hiperkaliemię uważa się stan, w którym stężenie potasu >5,5 mmol/l, co prowadzi do obniżania się potencjału błonowego komórek oraz zaburza powstawanie i rozchodzenie się pobudzeń. Śmiertelność w ciężkiej hiperkaliemii szacuje się na 35-65%.

Etiologia. Do rozwoju hiperkaliemii może się przyczyniać wiele czynników, zwłaszcza jeśli się nakładają:

• uwalnianie potasu z komórek (np. uszkodzenie tkanek)
• upośledzenie wydalania potasu przez nerki
• transmineralizacja (zjawisko zachodzące w kwasicy) polegająca na wypływie jonów potasu z komórek i ich wymianie na kationy wodorowe będące w nadmiarze w płynie zewnątrzkomórkowym
• nadmierna podaż (doustna, dożylna)
• leczenie (diuretyki oszczędzające potas – amiloryd, triamteren, spironolakton, eplerenon, inhibitory ACE, sartany, sól potasowa penicyliny, trimetoprim, glikozydy nasercowe, suksametonium, β-adrenolityki, α-mimetyki, pentamidyna, cyklosporyna A, takrolimus, niesteroidowe leki przeciwzapalne, heparyna, przetaczanie krwi, zwłaszcza przeterminowanej).

Podział. Rozróżnia się hiperkaliemię:

• łagodną 5,5-6,0 mmol/l
• umiarkowaną 6,0-7,0 mmol/l
• ciężką >7,0 mmol/l.