Wstęp

W 1916 r. Reiter opisał triadę objawów, na którą składało się:

• ropne zapalenie spojówek
• niegonokokowe zapalenie cewki moczowej
• zapalenie stawów.

Objawy te badacz wiązał z biegunką krwotoczną. W tym samym roku Fiessinger i Leroy opisali podobne objawy w przebiegu zakażenia pałeczkami Salmonella. Pojęcie zespołu Reitera wprowadzono do literatury medycznej w 1942 r., a w 1969 r. uznano za jednostkę chorobową.

Obecnie zespół Reitera jest nazywany reaktywnym zapaleniem stawów.

Definicja

Dla reaktywnego zapalenia stawów charakterystyczne jest występowanie trzech objawów: zapalenia stawów, spojówek i cewki moczowej. Zespół zalicza się do seronegatywnych spondylartropatii zapalnych.

Epidemiologia

Choroba rozwija się w każdym wieku (szczyt zachorowań przypada na trzecią dekadę życia), częściej u mężczyzn. Częstość występowania u młodych mężczyzn wynosi 3,5-5 na 100 000.

Częstość występowania reaktywnego zapalenia stawów związanego z infekcjami jelitowymi jest u kobiet i mężczyzn taka sama.

Nie zaobserwowano predyspozycji do rozwoju zapalenia u którejkolwiek z ras.

Patofizjologia

Do czynników infekcyjnych wywołujących reaktywne zapalenie stawów stawów zalicza się:

• pałeczki jelitowe (Yersinia enterocolitica, Yersinia pseudotuberculosis, Salmonella enteritidis, Shigella flexneri, Shigella sonnei, Campylobacter sp.)
• inne bakterie (Ureaplasma urealyticum, Neisseria gonorrhoeae, Borrelia burgdorferi)
• wirusy (HIV)
• chlamydie (Chlamydia trachomatis, Chlamydophila pneumoniae)
• pasożyty (Strongyloides stercoralis, Giardia lamblia, Ascaris lumbricoides, Cryptosporidium sp.).

Uważa się, że niektóre peptydy patogenów odpowiadających za infekcję powodują aktywację odpowiedzi immunologicznej. Wykazano podobieństwo między genami mikroorganizmów a genami kodującymi białka powierzchniowe komórek NK (natural killers). Nie udo...