Definicja

Przewlekła niewydolność oddechowa jest powikłaniem chorób rozwijających się przez miesiące lub lata i jest następstwem upośledzenia wymiany gazowej w płucach w aspekcie natleniania lub usuwania dwutlenku węgla z mieszanej krwi żylnej. Definiuje się ją na podstawie badania gazometrycznego krwi tętniczej, które pozwala podzielić ten stan na dwa typy:

• niewydolność oddechową częściową, przebiegającą z hipoksemią (typ I):
  • PaO₂ <60 mmHg (8 kPa)
  • prawidłowe lub obniżone PaCO₂
• niewydolność oddechową całkowitą, przebiegającą z hipoksemią i hiperkapnią (typ II):
  • PaO₂ <60 mmHg
  • PaCO₂ >45 mmHg (6 kPa).
    
    

Należy jednak podkreślić, że wartości graniczne prężności tlenu i dwutlenku węgla nie są sztywno ustalone i mają charakter orientacyjny, w rozpoznaniu trzeba również uwzględnić dane z wywiadu i badania przedmiotowego.

Epidemiologia

Nie ma dokładnych danych o częstości występowania przewlekłej niewydolności oddechowej ani częściowej lub całkowitej niewydolności oddechowej w populacji ogólnej.

Patofizjologia

Mechanizm upośledzenia czynności układu oddechowego i przewlekłej niewydolności oddechowej jest złożony. Można przyjąć, że układ oddechowy składa się z dwóch części:

• płuc, będących narządem wymiany gazowej
• pompy, która wentyluje płuca.
  
  

Do składowych pompy wentylacyjnej zaliczamy:

• ścianę klatki piersiowej wraz z mięśniami oddechowymi
• ośrodki oddechowe w obrębie ośrodkowego układu nerwowego
• połączenia centralnego ośrodka oddechowego z mięśniami oddechowymi (nerwy rdzeniowe i obwodowe).