Wstęp

W krajach wysokorozwiniętych (USA, kraje Unii Europejskiej i niektóre kraje Dalekiego Wschodu) gwałtownie zwiększa się liczba osób otyłych. W Unii Europejskiej chorobliwie otyłych jest 10-30% kobiet i 10-25% mężczyzn. W Polsce w latach 2002-2005 otyłość występowała u 22% kobiet i 21% mężczyzn w wieku 20-74 lata. Średni koszt leczenia otyłości i związanych z nią schorzeń w Unii Europejskiej stanowi ok. 7% całego budżetu przeznaczanego na opiekę zdrowotną. Według amerykańskich danych rocznie dochodzi do ok. 280 tys. zgonów z powodu otyłości, dla porównania związek z rakiem jelita grubego i rakiem piersi ma 90 tys. zgonów. Zwalczanie otyłości wydaje się zatem sprawą najwyższej wagi.

Podstawowym współczynnikiem służącym do określania właściwej masy ciała jest BMI (body mass index – wskaźnik masy ciała). Jest to iloraz masy ciała (wyrażonej w kilogramach) i wzrostu (wyrażonego w metrach) podniesionego do kwadratu. Przedziały BMI przedstawia tabela 1.

Postępująca otyłość prowadzi do rozwoju wielu schorzeń, głównie cukrzycy typu 2, nadciśnienia tętniczego, zaburzeń gospodarki tłuszczowej, zmian zwyrodnieniowych stawów czy (częstego u mężczyzn) bezdechu podczas snu. W grupie osób patologicznie otyłych częściej występują nowotwory złośliwe, niewydolność serca, przepukliny brzuszne, choroba refluksowa przełyku, depresja oraz znacznego stopnia upośledzenie socjalne – będące skutkiem zmian wyglądu zewnętrznego i trudności w poruszaniu się.