Szanowni Państwo Oddając do rąk Czytelników kolejny tom Wielkiej Interny – Endokrynologię, mam nadzieję, że podręcznik ten będzie kompletnym i wyczerpującym źródłem wiedzy dla wszystkich zainteresowanych tą dziedziną chorób wewnętrznych. Autorami są wybitni specjaliści, klinicyści-praktycy i nauczyciele akademiccy, których pasją jest przekazywanie wiedzy i najnowszych osiągnięć nauki w kształceniu podyplomowym lekarzy. W imieniu swoim i Autorów zapewniam, że dołożyliśmy wszelkich starań, aby wiedza ta była nie tylko rzetelna i wiarygodna, ale i przedstawiona w sposób jasny i przejrzysty. W tym tomie zamieściliśmy ogólne informacje o budowie i działaniu układu wydzielania wewnętrznego. Stanowią one punkt wyjścia do opisania złożonych mechanizmów i następstw poszczególnych chorób. Powinno przyczynić się to do lepszego zrozumienia istoty zaburzeń endokrynnych przez studentów medycyny, będzie także przydatne w codziennej pracy lekarza, zarówno pierwszego kontaktu, jak i specjalisty. Szczegółowo opisaliśmy pełen zakres badań diagnostycznych pomocnych w rozpoznaniu zaburzeń endokrynnych. Doświadczenia przekazane przez endokrynologów, a także chirurgów, ginekologów, onkologów, specjalistów medycyny nuklearnej oraz chirurgów pokazują pełen obraz możliwości leczenia chorób układu wydzielania wewnętrznego, jakimi dysponuje współczesna medycyna. W pierwszym tomie omówiliśmy fizjologię i patologię układu podwzgórzowo-przysadkowego. Choroby prowadzące do zaburzeń czynności tego układu wywołują często objawy miejscowe, często są również przyczyną dysfunkcji obwodowych gruczołów wydzielania wewnętrznego. Rozpoznanie i leczenie tych złożonych patologii z pewnością ułatwią zamieszczone w tej części liczne algorytmy postępowania diagnostyczno- terapeutycznego. Osobny i obszerny dział poświęcony jest chorobom tarczycy, które stanowią najczęstszą patologię endokrynną. Dotyczą one głównie zmian w budowie gruczołu tarczowego (wole guzkowe stwierdza się u połowy populacji dorosłych kobiet), rzadziej związane są z zaburzeniami jego czynności (nadczynność stwierdza się u około 0,2%, a niedoczynność u około 10% populacji ogólnej). Wiele uwagi poświęciliśmy także problematyce chorób kości (przede wszystkim osteoporozie), spowodowanych zaburzeniami endokrynnymi. Nie tylko dlatego, że w starzejącej się populacji występują one coraz częściej, ale przede wszystkim ze względu na ich długofalowe następstwa, którym zapobiega odpowiednia profilaktyka oraz wczesne rozpoczęcie leczenia. Również tutaj duży nacisk położyliśmy na zaprezentowanie najnowszych technik diagnostyki i terapii, zakresu ich stosowania, ale także ograniczeń. Ponieważ jednym z założeń Wielkiej Interny jest praktycyzm, szczególną uwagę zwróciliśmy na dokładne omówienie zasad rozpoznawania oraz leczenia zarówno farmakologicznego, jak i chirurgicznego zaburzeń układu wewnątrzwydzielniczego. Staraliśmy się wprowadzić jak najwięcej schematów postępowania diagnostyczno-terapeutycznego, tych zaakceptowanych przez międzynarodowe towarzystwa naukowe, ale również własnych, przystosowanych do krajowych możliwości. Chciałbym podziękować wszystkim, którzy przyczynili się do powstania Endokrynologii, za poświęcony czas i zaangażowanie. Szczególnie dziękuję dr n. med. Magdalenie Kochman za olbrzymią pomoc w redakcji tego tomu.