Wstęp

Pierwszą biopsję wątroby wykonał Paul Ehrlich w 1883 r. Przez kolejne 70 lat procedura ta wykonywana była rzadko, aż do 1958 r., kiedy to Menghini po raz pierwszy wprowadził igłę biopsyjną o bardzo prostej budowie, co zrewolucjonizowało podejście do tego zabiegu i sprzyjało jego upowszechnieniu.

Są 4 metody uzyskania tkanki wątrobowej do badania histologicznego/cytologicznego:

• przezskórna
• z dojścia przez żyłę szyjną
• laparoskopowa
• cienkoigłowa.
  
  

Najczęściej stosowana jest biopsja przezskórna. Warunkiem wiarygodnej oceny jest pobranie wycinka miąższu wątroby >1,5 cm, zawierającego co najmniej 11 przestrzeni wrotnych. Jeżeli w analizowanym materiale jest mniej niż 11 przestrzeni wrotnych, patolog powinien to zaznaczyć w opisie, żeby lekarz był świadomy mniejszej wiarygodności oceny histologicznej. Otrzymany w biopsji fragment tkanki stanowi zaledwie 1/50000 masy narządu, może więc dojść do tak zwanego błędu próbki, zwłaszcza jeśli zmiany w wątrobie mają charakter heterogenny, a uzyskany bioptat jest mały. Mimo tych ograniczeń biopsja przezskórna stanowi złoty standard w rozpoznawaniu takich chorób jak niealkoholowa stłuszczeniowa choroba wątroby czy pierwotna marskość żółciowa wątroby.

Wskazania do biopsji wątroby

Biopsję wątroby wykonuje się przede wszystkim w celu:

• potwierdzenia wstępnego rozpoznania dokonanego na podstawie badań biochemicznych czy serologicznych
• oceny stopnia zaawansowania uszkodzenia wątroby.
  
  

Wskazaniem do biopsji jest również diagnostyka chorób wątroby, gdy stale utrzymują się nieprawidłowości w badaniach biochemicznych, a szeroki panel badań laboratoryjnych nie pozwala na ustalenie rozpoznania.